Donostia- San Sebastián es una ciudad que siempre deja una huella imborrable a todo aquél viajero o turista que tiene la fortuna de visitarla. Es una ciudad abierta y alegre, luminosa y colorida. San Sebastián, sin embargo, no se entiende sin la presencia del mar, eterna e inmutable compañera. Pero la ciudad es algo más que un trozo de tierra que juega con el mar; es una población donde conviven gentes de diversas procedencias, de diferentes oficios. Es una ciudad que se toma la vida en serio, disfrutando todos los minutos de existencia, pero sin olvidarse de su futuro.

Eromenak mila aurpegi ditu eta goizero ikusten dizkiogu guztiak ispiluko geure errainuari. Absalon, Bixente, Fausto eta liburu honetako galeria harrigarrian aurkitzen diren gainontzeko pertsonaiek ero direla badirudite ere, eromena ezagutzarako modu dute, bizitzari zentzurik balukeen kasuan, kilimak aurkitzeko ahalegin. Harrigarri bezain albiste on suertatuko den liburu honetan xamurtasuna eta samina, desioa eta bakardadea, etsipena eta errebeldia uztartzen badira, lehen kartzela, gero apaiztegi eta orain eroetxe den horretan bizi direnak gizon direlako da, sentimentu nahasiak dituztenak, usterik xumeena zalantzaren galbahean desegingo dutenak...

Aita-alabak, bata bestearekin beti edo gehienean. Tren-geltokiaren ondoan bizi dira behin; aireportutik gertu beste behin; Cadizen hurrena, Afrikako kostaldea ikusten dutela; itsasertzeko herri batean, berriz, gero. Galderak egiteko makina da neska txikia eta erantzunik zentzuzkoenak eman nahi dizkio bere aitak. Baina ez da giro! Aitak zer erantzun, beste galdera bat egiten dio alabak, erantzunean sakonduz eta munduan bizi ditugun kontraesanak azalera ekarriz: izan ere, zergatik ezarri ditugu hainbeste harresi -aduana, alegia-, gure inguruan?

Hartz jauna iratzarri da, jaiki, nagiak atera eta jantzi: praka beltz lisoak, alkandora lodi koadroduna; gainean, jertsea. Mendiko botak ere bai. Sua egin, ura berotu eta kafea prestatu. Leihotik begiratu eta ihintza egin zuela konturatu zen. Zamarra hartu zuen badaezpada, betaurreko kutxa gorde eta irten zen. Gandu artean, azeri jaunaren etxea ageri zen. Bost urte ziren hartz jaunaren laguna joan zela. Desagertu egin zen. Hilda zegoela esaten zutenak ere baziren. Goiz hartan, berriz, bere lagunaren etxetik kea zeriola iruditu zitzaion hartz jaunari. Azeriaren itzulera zen!

«En aquesta obra el lector hi troba una manera diferent de teballar la poesia. La mètrica, de versos de gran alè, certifica que ens trobem davant d'un nou registre poètic. D'aquest estil en diré "poètica de la meditació", perquè, encara que en el llibre es mantingui el tema de l'erotisme com a forma de consol davant del pas del temps, el llenguatge usat en el text és nou.»
De l'epíleg de Jon Kortazar

Laino artetik begi bakoitz handi bat ageri da. Ez da Jainkoaren begia, poetarena da. Begiak, laino artean, ez du gardentasunez ikusten gauzen eitea. Difuminatu egiten zaizkio Ni1 eta Ni2 banitatearen lanbrotan. Arbola bat atzeman daiteke, ordea, iruntzitara jarrita ere harrigarri garbi, mirakuluz zehatz, metropoliaren zoruan eta amodio modernoen matazan errotua.